تلسکوپ و ساختار آن
بیشترین اطلاعاتی که از ستارگان داریم به واسطه نوری است که از آنها به زمین می رسد. چشم ما تمام آن چیزی است که برای مشاهده اجمالی صورت های فلکی، کشیدگی اسرارآمیز راه شیری و مسیر زیبایی که شهاب ها از خود در آسمان بجای می گذارند به آن نیاز داریم، تا قبل از اختراع تلسکوپ تنها وسیله بررسی آسمان همان چشم بود اما با اختراع تلسکوپ انسان قادر شد اطلاعات بیشتری از فضای اطراف خود بدست آورد.
اختراع اولین تلسکوپ طبق متن هایی که از گذشته های دور وجود دارد به هانس لیپرشی یا بهتر است بگوییم شاگرد هاس لیپرشی باز میگردد. او متوجه شد که با قرار گیری دوعدسی روی هم و ایجاد فاصله مناسب بین آن ها می توانیم به بزرگنمایی دست پیدا کنیم اما، گالیله تکنولوژی تلسکوپ را به نجوم آورد و توانست با اصلاح های متعدد خودش، اولین تلسکوپ بهینه شده را تولید کند، علاوه بر این گالیله برای اولین بار تلسکوپ خودش را به سمت آسمان گرفت و سیاراتی مثل زهره،مشتری و زحل را رصد کرد و توانست طرح های با ارزشی را از ماه و مشتری ثبت کند که درنهایت منجر به انقلابی در علم نجوم شدند.
تلسکوپ به عنوان وسیله ای شناخته می شود که اشیا دور را با بزرگنمایی بیشتر به ما نشان می دهد تا بتوانیم جزئیات بیشتری را مشاهده کنیم. این جرم می تواند سیاره، دهانه های برخوردی ماه، کهکشان سوزن در صورت فلکی دب اکبر و … باشد اما امروزه علاوه بر تلسکوپ نوری انواع تلسکوپ های دیگری قادرند طول موج های دیگری از امواج الکترومغناطیس را دریافت و بررسی کنند، مانند تلسکوپ های امواج گاما، ایکس، فرابنفش، مادون قرمز و رادیویی که جهان را برای ما روشن تر کرده اند و اطلاعات بیشتری از فضای اطراف در اختیارمان قرار می دهند.
تلسکوپ شکستی (گالیله ای)
نخستین تلسکوپ از نوع شکستی بود که به وسیله گالیله دانشمند و اخترشناس بزرگ ایتالیایی در سال ۱۶۰۹ میلادی اختراع شد.
تلسکوپ های شکستی از ترکیب چندین عدسی تولید می شوند و ساده ترین نوع تلسکوپ شکستی، فقط از دو عدسی تشکیل می شود.
عدسی که به سمت شئ (ستاره، ماه و…) است، عدسی شیئی نامیده می شود. کار آن ایجاد تصویری از شی مورد مشاهده است. عدسی دیگر که ناظر از آن تصویر را می بیند چشمی نام دارد.نوری که از نقاط جسم وارد شیئی می شود به صورت شعاع های موازی است، تصویری که این شعاع های موازی ایجاد می کنند بر صفحه کانونی تشکیل می شود و کار چشمی بزرگ نمودن این تصویر است
تلسکوپ بازتابی (نیوتنی)
تلسکوپ های بازتابی که در دسته تلسکوپ های محبوب حال حاضر برای رصدگران با چشم می باشند بجای ترکیب چندین عدسی از ترکیب آینه های مختلف تولید می شوند. انتهای تلسکوپ های بازتابی یک آینه مقعر وجود دارد که نور را به آینه ثانویه می رساند و آینه ثانویه نیز نور را به سمت چشمی بازتاب می کند. آیزاک نیوتن اولین شخصی بود که این نوع اپتیک را تولید کرد و به همین دلیل این مدل تلسکوپ به عنوان تلسکوپ های نیوتنی شناخته می شوند و به دلیل وزن کمتر و طول کوتاه تر نسبت به تلسکوپ های شکستی از محبوبیت زیادی برخوردار هستند
تلسکوپ های اشمیت کاسگرین و ماکستوف کاسگرین
تلسکوپ های اشمیت کاسگرین و ماکستوف کاسگرین نیز دارای اپتیک متفاوتی هستند که در خودشان تعداد آینه بیشتری دارند و به دلیل بازتاب متعدد نور در تلسکوپ دارای طول بسیار بسیار کمتری می باشند.
